6 & 7: Overnight Doubtful Sound, door naar Wanaka

Dag 6, woensdag 25/2 en dag 7 donderdag 26/2

Beste vrienden,
Voor ik het vergeet, iedereen heel erg bedankt voor jullie leuke en lieve reacties! We lezen alles met veel plezier.... maar we nemen veel tijd voor de verslagen dus persoonlijk antwoorden gaan we toch maar niet. Dat zou te veel op werk gaan lijken ;D

Woensdagochtend worden we nog één keer verwend door Rob, onze gastheer van Murrell's Grand View Lodge. Je weet wel, dat museum-achtige huis. Tussen neus en lippen door vertelt Rob ook nog even dat zijn grootvader de eerste route naar Doubtful Sound heeft gelegd. Een hele bijzondere familie dus. Tussen de bedrijven door is Rob trouwens ook nog piloot van een aantal scenic routes per sportvliegtuig.
Het gekke is, eerst neem je dat soort verhalen met een korrel zout. Waarom weet ik niet precies. Misschien omdat Nieuw Zeelanders niet trots en al helemaal niet opschepperig doen. Ze zijn zó bescheiden dat je ze eerst niet helemaal serieus neemt.
Maar tot nu toe klopt elk verhaal, zo staat de naam Murrell inderdaad opgetekend in het Doubtful Sound visitors centre, als de grondlegger van de track!

Tijdens het breakfast bij Rob zit je trouwens met alle gasten aan dezelfde tafel. Een iets ouder Amerikaans echtpaar stelt het treffend: Jongens wat zullen vele Amerikaanse ondernemers hebben gewatertand bij het zien van zó veel natuurschoon! Wat zouden ze dáár graag de hand op leggen, om het vervolgens helemaal kapot te exploiteren! En dat alles overgoten met een fake smile en tegen de hoofdprijs.
Nieuw Zeelanders zijn eigenlijk geen echte ondernemers in de zin van veel geld verdienen. Ze zijn relaxed, bescheiden, super gastvrij (en ze menen het ècht!), behulpzaam, sociaal en tevreden. Ze zijn gelukkig met hun baan, voelen zich bevoorrecht en houden van mensen. In feite zijn het ook een soort eilanders natuurlijk.

Maar goed, we dwalen af. Sorry!
Na het ontbijt vertrekken we naar 200 meter verderop, de aanlegsteiger voor de veerboot waarmee ons Doubtful Sound avontuur begint.
Eerst varen we drie kwartier op een soort snelboot over Lake Manapouri. Aan de andere kant gekomen stappen we over op een bus die ons, ook weer in drie kwartier, naar het begin van de Doubtful Sound brengt. Doubtful Sound is dus een fjord (in NZ heet dat fiord), alleen veel rustiger dan de beroemdste fjord, de Milford Sound.

De boot waarop wij bijna 24 uur gaan doorbrengen heet Navigator. We stappen erop, met ca. 60 mensen en weg varen we.
Zo'n fjord is natuurlijk een belevenis op zichzelf. Maar als dan ook nog dolfijnen mee komen zwemmen met je schip, als het een zonovergoten dag, en een ster-overgoten nacht is, als de bediening en het eten werkelijk perfect zijn, dan maak je onderdeel uit uit van het best mogelijk leven. Ik ben een beetje door mijn superlatieven heen, moet ik zeggen :))
Tijdens een pauze-stop mogen we kiezen: zwemmen, kajakken, of in een motorbootje een guided tour doen. Gezien mijn toestand kies ik voor het laatste, en Reinder kiest daar ook voor, maar dan omdat dat de beste foto-opties geeft ;)
Helaas varen we niet naar een groep dolfijnen die even verderop speelt. "Ze mogen naar ons toe komen als ze willen, maar we zoeken ze niet op", zo is de wijze les.
En wat is het dan een kadootje als ze even later uit zichzelf toch langs komen zwemmen!

Na de pauze varen we de fjord helemaal uit, en bezoeken we op zee de rotsen waar de pelsrobben leven. Er liggen vele kleintjes tussen, superschattig!
We zien de zeldzame blauwe pinguin zwemmen (4 stuks) maar wat zijn die klein! Haast niet te zien....... vergelijkbaar met een eend qua afmeting. En dan moet je dat zien te ontwaren tussen de golven.... Pfffff.

Op de terugweg laten we het anker zakken voor de nacht. Er is een prima diner-buffet en terwijl ik daar zelf weinig van kan genieten, zie ik iedereen smullen en met dikke pens achterover leunen.
Doodmoe van alle indrukken zoek ik de kooi al om 20:00 op. De anderen zien nog een wildlife-presentation, kijken wat naar de sterren en dan is het ook voor hen nacht.

De volgende ochtend moeten we vroeg op, er moet ontbeten worden, we moeten terug naar het startpunt, en er staat nog één punt op het programma: ik noem het "the Sound of Silence".
Hiervoor zoekt de kapitein een doodlopende tak van de fjord op, vaart helemaal tot het eind en zet zijn motoren uit. Iedereen wordt verzocht geen enkel geluid te maken.
Ineens hoor je de vogels, de watervallen, èn de stilte. Het water is hier vrijwel rimpelloos, dus het spiegelt de bergen bijna perfect. Een heerlijk moment.

Dan wordt de terugtocht aanvaard, en om 13:00 staan we weer voor onze auto, nog vol van ons Doubtful Sound avontuur.

We hebben nog een stuk te rijden dus gaan meteen van start. Wanaka is het einddoel vandaag.
Onderweg bezoeken we een oud, maar allesbehalve dood, mijnwerkersstadje, Arrowtown. Een mooi voorbeeld van hoe je je historie ook levend kunt houden, en er zelfs middenin kunt wonen!

We komen rond half zeven aan op onze nieuwe b&b, Mount Maude. Er is niemand thuis, maar alles staat open en er hangt een speciaal voor ons geprinte brief. Met een enorm excuus, omdat het gezin naar een soort familiefeest is. We mogen helemaal onze intrek nemen in het huis. Er staat wat behulpzame info bij.
Om een uur of half negen komt het gezin thuis, en de gastvrouw komt meteen langs en put zich uit in apologies. Maar wij voelen ons al helemaal thuis, dus no problem!