28. Met Hone, de Maori, op pad
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
20 Maart 2015 | Nieuw Zeeland, Opua
Donderdag 19/3
Een beetje spannend gevoel: vandaag gaan we Hone ontmoeten. We hebben al foto's van hem gezien, een volledig in zijn gezicht en over zijn armen getatoeerde traditionele Maori. Stevige, forse vent. Ziet er alles bij elkaar toch wat vervaarlijk uit.
Wat zal het worden?
Om precies tien uur staan we op de afgesproken plek, en net als we ons afvragen waar we ons zouden moeten melden komt er een oude pick up truck met een man met grote zonnebril achter het stuur. "I guess you are looking for me?!" klinkt het.
Hone (spreek uit: honie) stapt uit en vertelt dat de Maori-groet bestaat uit het de neuzen tegen elkaar drukken. En dus doen we dat... toch wel héél erg dichtbij hoor ;)
Druk pratend brengt Hone ons naar een thermische baden complex (thermal hot pools), waar hij zelf minstens twee keer per week heen gaat. Heerlijk relaxend en medicinaal, betoogt hij. Elk bad heeft een andere temperatuur, varierend van 35 tot 42 graden. Ik kies voor de iets koelere baden en we liggen heerlijk te baden en praten.
Na ruim een uur brengt Hone ons naar zijn eigen huis, om ons zelf een lunch te bereiden. Vóór we zijn huis binnen mogen is er eerst een heel ritueel. Allereerst mogen we het huis niet zelf naderen. We moeten wachten tot we uitgenodigd worden. De vrouw van Hone, Judy, komt naar buiten en doorloopt het binnenkomst-ritueel. Als we dan eenmaal naar binnen mogen (schoenen uit, altijd!) is er binnen nog een heel welkomst ritueel. Eerst verwelkomt Hone ons en dan mogen we daar zelf op reageren.
Het ritueel wordt beëindigd met het neuzen, en vanaf dat moment gelden we als familie!
In een ommezien zorgt Hone voor een stevig maal op tafel. Hij maakt zelfs het vlees van zijn eigen, kortgeleden geslachte koe klaar! Ook maakt hij een overheerlijke zeevruchtensalade. Ik eet zoveel mogelijk, maar het meeste komt natuurlijk bij Rein terecht. Hone en Judy begrijpen er helemaal NIETS van dat Rein geen boter of jus wil. Dat is het enige dat het eten lekker maakt. Heel plagerig overladen ze hem met jus èn boter op het ronde, platte brood. Ze zeggen erbij dat het héél beledigend is om zoiets te weigeren, dat alles met een vette knipoog......... vooral Judy blijkt het geweldig te vinden mensen flink te plagen :)
Rein eet echt alles op, doet zèlfs een klein beetje boter op de koek/broden, maar de jus laat hij mooi staan ;D
Als Hone eenmaal klaar is met koken begint hij alwéér te praten. Terwijl hij met ons mee eet. Judy en ik zijn allang klaar, en Reinder is ook al aardig volgepropt.
Na nog een lang gesprek is het alweer tijd om afscheid te nemen. Die gesprekken zijn bijna alleen maar monologen trouwens. Van Hone.
Iedereen zal zich intussen afvragen waarover Hone dan toch zoveel te vertellen had. Hone is een rechtstreekse afstammeling van een Maori die de treaty met de Engelsen mede heeft getekend. Hij vertelt over de geschiedenis van zijn familie, en gaat met gemak twintig dertig generaties terug. Hij vertelt over de gewoonten van de Maori's, over de regels, over hun connectie met de natuur.
Hij legt uit dat "de Maori's" niet bestaan, er zijn meer dan honderd verschillende clans, en elke clan wil zijn eigen onafhankelijkheid en identitiet vasthouden.
En hij vertelt over hoe de Maori's er tegenwoordig voor staan. De Maori's maken 15% uit van de huidige totale bevolking van NZ. Bij hen heerst echter 70% werkeloosheid!
Hone is een trotse Maori. Hij is van mening dat NZ van de Maori's is. Hij wil dat de overheid dat erkent, en hen, de Maori's tot gastheer maakt. Dat zou ze de juiste positie geven. Hij eist veel, en daarin lijkt hij goeddeels alleen te staan. Hij doet dat omdat hij vindt dat alleen het beste goed genoeg is voor de Maori's. En er is geen Maori die ooit ook maar een klein stukje land heeft afgestaan aan de kolonisten, dus wettelijk gezien heeft hij gelijk.
Tegelijk is hij ook chief van twee clans, bij elkaar een slordige duizend Maori's. Hij voelt zich natuurlijk ook gebonden om zijn mensen goed te vertegenwoordigen, en soms strijden zijn eigen principes met de verantwoordelijkheid die hij voelt voor zijn mensen.
Het andere onderwerp waar Hone ook een duidelijke visie op heeft is poitiek.
Jammer dat de tijd met Hone zo snel ging! We hadden graag nog wat meer met hem gedaan, en van hem geleerd. Maar ja, je moet stoppen op het hoogtepunt hè!
Over een paar minuutjes ben ik terug met het verslag van vandaag, vrijdag 20 maart.
Een beetje spannend gevoel: vandaag gaan we Hone ontmoeten. We hebben al foto's van hem gezien, een volledig in zijn gezicht en over zijn armen getatoeerde traditionele Maori. Stevige, forse vent. Ziet er alles bij elkaar toch wat vervaarlijk uit.
Wat zal het worden?
Om precies tien uur staan we op de afgesproken plek, en net als we ons afvragen waar we ons zouden moeten melden komt er een oude pick up truck met een man met grote zonnebril achter het stuur. "I guess you are looking for me?!" klinkt het.
Hone (spreek uit: honie) stapt uit en vertelt dat de Maori-groet bestaat uit het de neuzen tegen elkaar drukken. En dus doen we dat... toch wel héél erg dichtbij hoor ;)
Druk pratend brengt Hone ons naar een thermische baden complex (thermal hot pools), waar hij zelf minstens twee keer per week heen gaat. Heerlijk relaxend en medicinaal, betoogt hij. Elk bad heeft een andere temperatuur, varierend van 35 tot 42 graden. Ik kies voor de iets koelere baden en we liggen heerlijk te baden en praten.
Na ruim een uur brengt Hone ons naar zijn eigen huis, om ons zelf een lunch te bereiden. Vóór we zijn huis binnen mogen is er eerst een heel ritueel. Allereerst mogen we het huis niet zelf naderen. We moeten wachten tot we uitgenodigd worden. De vrouw van Hone, Judy, komt naar buiten en doorloopt het binnenkomst-ritueel. Als we dan eenmaal naar binnen mogen (schoenen uit, altijd!) is er binnen nog een heel welkomst ritueel. Eerst verwelkomt Hone ons en dan mogen we daar zelf op reageren.
Het ritueel wordt beëindigd met het neuzen, en vanaf dat moment gelden we als familie!
In een ommezien zorgt Hone voor een stevig maal op tafel. Hij maakt zelfs het vlees van zijn eigen, kortgeleden geslachte koe klaar! Ook maakt hij een overheerlijke zeevruchtensalade. Ik eet zoveel mogelijk, maar het meeste komt natuurlijk bij Rein terecht. Hone en Judy begrijpen er helemaal NIETS van dat Rein geen boter of jus wil. Dat is het enige dat het eten lekker maakt. Heel plagerig overladen ze hem met jus èn boter op het ronde, platte brood. Ze zeggen erbij dat het héél beledigend is om zoiets te weigeren, dat alles met een vette knipoog......... vooral Judy blijkt het geweldig te vinden mensen flink te plagen :)
Rein eet echt alles op, doet zèlfs een klein beetje boter op de koek/broden, maar de jus laat hij mooi staan ;D
Als Hone eenmaal klaar is met koken begint hij alwéér te praten. Terwijl hij met ons mee eet. Judy en ik zijn allang klaar, en Reinder is ook al aardig volgepropt.
Na nog een lang gesprek is het alweer tijd om afscheid te nemen. Die gesprekken zijn bijna alleen maar monologen trouwens. Van Hone.
Iedereen zal zich intussen afvragen waarover Hone dan toch zoveel te vertellen had. Hone is een rechtstreekse afstammeling van een Maori die de treaty met de Engelsen mede heeft getekend. Hij vertelt over de geschiedenis van zijn familie, en gaat met gemak twintig dertig generaties terug. Hij vertelt over de gewoonten van de Maori's, over de regels, over hun connectie met de natuur.
Hij legt uit dat "de Maori's" niet bestaan, er zijn meer dan honderd verschillende clans, en elke clan wil zijn eigen onafhankelijkheid en identitiet vasthouden.
En hij vertelt over hoe de Maori's er tegenwoordig voor staan. De Maori's maken 15% uit van de huidige totale bevolking van NZ. Bij hen heerst echter 70% werkeloosheid!
Hone is een trotse Maori. Hij is van mening dat NZ van de Maori's is. Hij wil dat de overheid dat erkent, en hen, de Maori's tot gastheer maakt. Dat zou ze de juiste positie geven. Hij eist veel, en daarin lijkt hij goeddeels alleen te staan. Hij doet dat omdat hij vindt dat alleen het beste goed genoeg is voor de Maori's. En er is geen Maori die ooit ook maar een klein stukje land heeft afgestaan aan de kolonisten, dus wettelijk gezien heeft hij gelijk.
Tegelijk is hij ook chief van twee clans, bij elkaar een slordige duizend Maori's. Hij voelt zich natuurlijk ook gebonden om zijn mensen goed te vertegenwoordigen, en soms strijden zijn eigen principes met de verantwoordelijkheid die hij voelt voor zijn mensen.
Het andere onderwerp waar Hone ook een duidelijke visie op heeft is poitiek.
Jammer dat de tijd met Hone zo snel ging! We hadden graag nog wat meer met hem gedaan, en van hem geleerd. Maar ja, je moet stoppen op het hoogtepunt hè!
Over een paar minuutjes ben ik terug met het verslag van vandaag, vrijdag 20 maart.
-
20 Maart 2015 - 13:04
Helma Ruiters:
Hallo Aventuriers,
Wat een geweldige ervaring zo alleen met een Maori en dan nog wel eentje die veel over zijn cultuur vertelt. Afgezien van de lichamelijke ongemakken van jou, Marjolein zul je straks toch terugdenken aan een fantastische vakantie.Ik heb er door jullie al van kunnen genieten. Dank jullie wel.
Liefs.
Helma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
